Texel 2005

vrijdag 10 juni 2005 - de tocht heen

Om 8 uur in de ochtend halen we Waterproof op en vertrekken richting Texel. Een eerste etappe brengt ons eerst via Almere waar we een nieuwe set zeillatten zullen kunnen oppikken. Aan de grens maken we nog een korte stop om wat verfrissingen en versnaperingen in te slaan. Waterproof ligt als gegoten op de nieuwe trailer en onze trouwe vierwieler is klaar om ons veilig naar onze bestemming te brengen, een goede 700km richting noord.

Onderweg duiken al snel de eerste andere deelnemers op in onze achteruitspiegel en eenmaal in rij voor de overzet naar Texel wordt al snel duidelijk dat we ons doel naderen. We hebben geluk, want we moeten amper een kwartiertje wachten vooralleer we kunnen inschepen. Perfecte tijd om een korte sanitaire stop in te lassen.

Na nog een korte rit door de velden van Texel vinden we snel het strand aan Paal 17. Na een vlot ontvangst door de goed georganiseerde sleepdienst ligt Waterproof al snel in het Texelse zand tussen honderden andere boten … en wie zien we daar op enkele meters van onze ligplaats: een oude bekende, Patrick Demesmaecker.

Mark en Mieke zijn nog volop onderweg, dus beginnen we alvast aan te schuiven aan het inschrijvingsbureau. Hier verloopt alles een beetje trager dan we tot hiertoe ervaren hebben, vooral omdat veel deelnemers blijkbaar niet op de hoogte waren van de verplichte verzekering. Even later kunnen we dan toch alvast beginnen aan het optuigen. We hebben ons niet bij de andere SYCOD’ers kunnen voegen. Blijkbaar was er iemand anders op het idee gekomen om een vlag van Palm in de mast te voeren.

De top-teams stellen zich aan de andere deelnemers en bezoekers van het evenement voor in de pit-lane. Onder hen top-favorieten Mitch Booth en Herbert Dercksen met hun experimentele Hobie Tiger. Ze gaan niet alleen voor de overwinning, maar ook voor de line-honors ofwel finishen voor alle andere boten, zonder rekening te houden met handicap.

Mark en Mieke komen in de late namiddag aan. Het is ondertussen te laat om nog volledig op te tuigen en nog even te testen. Daarbij komt dat we ondertussen een van de sleuteltjes van de hangsloten aan de koffer kwijt zijn in het zand. We moeten dus snel een manier vinden om het slot te forceren.

Ondertussen zijn we ook de andere SYCOD’ers tegen het lijf gelopen en kunnen we ons dus ‘s avonds bij hen vervoegen voor een aperitiefje en lekkere solletjes. Na een degelijke briefing en bespreking van de ronde aan de hand van de kaarten besluiten we op tijd in bed te kruipen en ‘s morgens vroeg naar het strand te vertrekken om de koffer proberen te openen en misschien nog even voor de start al even het water op te gaan. We hebben immers nog niet kunnen zeilen dit jaar.

zaterdag 11 juni 2005 - wedstrijd

’s Morgens op het strand aangekomen zien we wat een winderinge nacht kan aanrichten. De zee is uitermate wild, vooral de branding. In de pit-lane vind ik na veel zoeken toch iemand met een bruikbare kniptang om het hangslot open te knippen. We zijn al voorbij ons eerste horde en kunnen beginnen optuigen. Vooraf zeilen is ondertussen ook al niet meer mogelijk, dus snel naar de briefing en dan …

Al snel stroomt het strand vol met kijklustigen, en krijgen zij waar voor hun geld. De woeste branding blijkt al snel de ergste branding te zijn die men in de geschiedenis van de ronde heeft gekend. Van de 700 inschrinvingen zijn er 500 boten opgedaagd op het strand. Van die 500 boten vertrekken er uiteindelijk een 250. Samen met de 250 overigen besluiten ook wij met veel pijn in het hart om het risico niet te nemen.

Achteraf zijn we toch wel zeker dat we de juiste beslissing hebben genomen. Geloof me dat het een van de vreselijkste beslissingen was om te nemen. Maar als we zien wat de branding met een andere Dart deed, mogen we blij zijn dat we met Waterproof in 1 stuk naar huis kunnen afdruipen. Deze Dart was trouwens niet de enigste. Tientallen boten sneuvelden in de branding. Dat het trouwens de beste kan overkomen bewijst het feit dat ook Mitch Booth de toorn van de branding mocht ondervinden en reeds in de branding de wedstrijd moest staken.

Wat beter dan een groot bord ribbekes en een lekker lokaal en minder lokaal biertje om de teleurstelling door te spoelen. Mark en Mieke huren nog een fiest om even rond te trekken op het eiland, terwijl Kristien en ik een bezoekje brengen aan de zeehondjes van Ecomare. ‘s Avonds doen we ons nog te goed aan een lekkere maaltijd en een koffietje te veel.

zondag 12 juni 2005 - de tocht terug

’s Morgens vroeg besluiten we om op tijd af te tuigen en Waterproof op de trailer te leggen. Het strand vertoont nu een verlaten aanblik, met nog honderden andere boten die tot hetzelfde besluit kwamen als wij: dat het veiliger was om niet te starten en met een cat in 1 stuk terug te keren. We vernemen dat vanaf 10.00 uur de traktoren opnieuw beginnen te rijden. Zo kunnen we nog samen met Mieken en Kristien even ontbijten en uitchecken alvorens onze terugtocht aan te vatten.

En zo staat er ons nog 1 opdracht te wachten: in de rij wachten op onze beurt om met een van de traktoren terug naar ons eigen vervoer gebracht te worden. Na een dik uurtje de slaap uit de ogen te laten waaien is het onze beurt om het strand te verlaten.

Na een korte rit richting overzetboot, kunnen we net niet meer aan boord en moeten we even wachten op de volgende vaart. Na een half uurtje kunnen we inschepen en onderweg kunnen we tijdens het kruisen van de tweede veerboot slechts met een beetje teleurstelling terugkijken op een eerste Texel expeditie. Toch komen we niet met alleen maar negatieve herinneringen terug. Logistiek hebben we een perfecte trip achter de rug, we weten nu hoe alles moet verlopen. Volgend jaar komen we terug en dan gaan we zeker rond het eiland.